Heel af en toe overstijgt iets de grenzen van het domein waartoe het zich doorgaans beperkt. Op dat moment wordt het een analogie voor het ruimere leven. Met wat goede wil kan iedereen er een les uit trekken en er iets van opsteken. De MotoGP van Argentinië van zondag 19 april 2015 was zo'n moment.
MotoGP is in België een nichesport. De liefhebber heeft elk jaar een wedstrijd of twee nodig om uit te vissen waar hij het seizoen nu weer kan volgen omdat niemand in de uitzendrechten wil investeren. Racerij is in deze contreien niet meer 'in' vanwege luid, geldverslindend en milieuonvriendelijk. Het vecht (alleen van ver) met verkeersveiligheid en het marktsegment van de superbikes zit al jaren in het slop.
De hoofdrolspelers
Voor wie niet zo vertrouwd is met de sport: kleine, vooral Spaanstalige mannetjes, rijden zo snel mogelijk een goeie 150 kilometer aan snelheden boven de 300 km per uur over een circuit op raketten van motoren die in de handel niet te krijgen zijn. Ze doen dat als kind al, groeien in de sport, doorlopen een pak regionale, nationale en internationale reeksen en dromen allemaal van een plaats aan de start van de MotoGP, de Formule 1 van de motorsport zeg maar.
De hoofdrolspelers in Argentinië zijn Marc Marquez, de regerende wereldkampioen, Spanjaard, vlot in het Engels, 22 jaar jong en Valentino Rossi, negenvoudig (!) wereldkampioen, Italiaan, niet zo vlot in het Engels, 36 jaar. Marquez is een supertalent en lefgozer die vorig jaar al geschiedenis schreef door alle gevestigde waarden keer op keer lik op stuk te geven en in zijn eerste jaar dominant wereldkampioen te worden. Rossi lijkt een restant uit het verleden. Met zijn fluo kleuren en opzichtige oorbel past hij nog steeds in de jaren negentig. Winnen doet hij al jaren alleen nog bij gelegenheid.
Valentino Rossi (VR 46 - hij heeft dat uitgevonden en niet Christiano Ronaldo) kon zich dit weekend in de kwalificaties niet verder knokken dan een achtste plaats op de startgrid. Ondertussen vlamde Marquez doorlopend een halve seconde per ronde sneller dan zijn dichtste achtervolger over het circuit, wat hem de pole position opleverde. Het leek bij voorbaat een uitgemaakte zaak.
Bandenkeuze
MotoGP wordt - in tegenstelling tot Formule 1 - niet gewonnen of verloren door pitstops en teamorders. 'Kunnen rijden' is nog altijd een belangrijke factor, al moet je natuurlijk wel in een team raken dat een goede motor op de baan kan zetten. Genoeg benzine meenemen is een vereiste, net zoals op het circuit blijven en een klein beetje zorg dragen voor je achterband onderweg.
Om die bandenkeuze was zondag wat discussie. Marquez koos voor een harde band, Rossi voor een extra harde band. Het verschil? Voor de niet-experts onder ons dan. De harde band is stukken sneller in het begin, maar toenemende slijtage zorgt voor mindere prestaties (en lagere snelheid) naar het einde toe. De extra harde band is moeilijk onder controle te houden bij de start en niet voor iedereen weggelegd. Behalve Rossi startte alleen zijn teamgenoot er ook mee. Daar staat tegenover dat hij natuurlijk trager slijt (de term 'extra' heeft een reden) en dus de laatste ronden wel snellere tijden oplevert. Marquez rekent er dus op zijn voorsprong in het begin zo groot te maken dat Rossi die niet meer dicht kan rijden, zelfs wanneer hij naar het einde toe iets sneller zal zijn.
Groen licht
Doorgaans het signaal voor de start en ook in de MotoGP geldt die regel. Off we go! Rossi van op plaats acht. Werkend. Knokkend. Achtervolgend. Marquez als een speer. Zonder veel oponthoud. Elke ronde inderdaad een halve seconde sneller dan de rest. Glijdend. Uitlopend.
Voorbij halfweg wedstrijd begint de slijtage van de banden echter mee te spelen en zet Rossi voor het eerst snellere rondetijden neer dan Marquez, die dan al ruim vijf seconden (een eeuwigheid in MotoGP) voor de rest uit rijdt. Aanvankelijk sluipt de Italiaan meter per meter dichterbij. Enkele ronden later worden dat hectometers. Met nog vijf ronden te gaan heeft hij nog steeds een achterstand van meer dan een seconde. Reken zelf maar uit hoeveel meter dat is aan 300 km per uur. Marquez weet dat Rossi komt. Elke ronde hangen ze uit de pits een bord waarop hij ziet dat zijn voorsprong kleiner wordt. Hij voelt het ook zo, zonder dat bord.
Met nog ruim twee ronden te gaan hangt Rossi eindelijk tegen het achterwiel van de jonge Spanjaard. Net op tijd. In een eerste poging om hem voorbij te gaan, remt hij laat, gaat vervolgens als eerste maar nogal wijd de bocht in en wordt onmiddellijk langs de binnenkant weer ingehaald door zijn tegenstander. Zoals gezegd: Marquez is een supertalent, die zich niet door zijn banden laat tegenhouden om een icoon op zijn plaats te zetten.
Een paar bochten later. Poging twee. Rossi is sneller. Hij weet dat. Marquez weet dat ook. Maar Marquez is 22. Hij durft. Wanneer Rossi hem voorbij komt in de bocht, geeft hij geen cadeaus. Ook niet aan een negenvoudige wereldkampioen. Beide motoren raken elkaar en Rossi raakt heel even uit balans. Hij herstelt zich echter. Ook hij kan rijden natuurlijk. Rossi komt als eerst de bocht uit. Marquez er half naast. We zijn zo goed als in de voorlaatste ronde.
Apotheose
Marquez wil zich niet gewonnen geven en kleeft met zijn motor tegen die van zijn tegenstander. Hij hoopt later te kunnen remmen. De slipstream maximaal te benutten. Te winnen. Hij knalt zijn voorwiel tegen het achterwiel van Rossi en zwiept zijn high-tech kostbare raket zijwaarts keihard tegen het asfalt. Zelf landt hij hard op de schouder en begint aan de traditionele glijpartij. Mens en machine schuiven tientallen meters verder. Aanvankelijk nog in de baan, alsof ze zich niet gewonnen willen geven, maar uiteindelijk ook door gras en grind. Rossi voelde ongetwijfeld de impact, maar zet onverstoord zijn weg verder.
En de les
Marquez veert recht, valt door allerlei fysische wetmatigheden bijna weer omver, maar holt naar zijn motor. In racepak. Met helm. Op laarzen. Aan een snelheid die een ijzeren conditie doet vermoeden. Helaas zit zijn race er op. Hij lijkt woest op zijn motor, al weet hij dat hij vooral op zichzelf kwaad moet zijn.
Jeugdige overmoed. Niet tevreden met plaats twee. Niet rekenend op de punten die plaats twee opleveren in het grotere geheel. Alleen winnen telt als je 22 bent. Zo moet het ook. Zo zou het altijd moeten zijn. In alle sporten. In het leven. Omdat het de goede ingesteldheid is. Of omdat het tot wijze levenslessen leidt wanneer het tegen valt. Letterlijk. Marquez moet willen winnen op zijn leeftijd.
Rossi is stilaan een oude man. Op je 36ste nog als een waanzinnige op een racemotor rondrijden, het is geen evidentie. Dit is een overwinning van ervaring, van verstand, van denken. Gokken dat het kan lukken ook, niet zeker zijn dat het zal lukken. Rustig (relatief!) starten, wachten en toeslaan op het juiste moment. Rossi mag af en toe eens een truc boven halen. Hij heeft alles al gewonnen. Is multimiljonair. Eigenlijk moet hij niets meer. Gelukkig wil hij wel nog.
Hopelijk gaan we verder een leuk en spannend seizoen tegemoet. Met een oude vos en een jonge durfal die elkaar op het scherpst van de snee blijven bekampen. En, hopelijk stoppen we met zijn allen wat vaker met rekenen. Iedereen zou altijd moeten willen winnen. De weg er naar toe speelt minder een rol. Kracht en explosiviteit voor de jeugd of ervaring en verstand met de jaren. Speel je troeven uit!